Ok een wat rare titel misschien.
Misschien ook wat aan de depressieve kant maar wel zeer reeel.
Wij (westerse burgers in Europa) leven nu rond de 100 jaar in vrede.
ik moet zeggen, we hebben geluk, de meeste van ons kunnen zichzelf voeden, verzorgen, en daarnaast onszelf entertainen.
terwijl in andere landen om ons heen het wat minder hebben en deze luxe niet hebben.
Ze leven in armoede, in ziekte, in misbruik, in oorlog.
in de landen waar dit ter sprake is, zijn deze gruwelen al jaren/eeuwen aan bod.
Er komt geen einde aan.
Nou zijn we op het punt gekomen dat we zelf ook deze gruwelen gaan meemaken.
In ons land, ons provincie, in onze stad, naast onze deur, onze eigen familie en vrienden en jijzelf komen langzaam in aanmerking.
Veel mensen zie hiervoor al jaren bang, bang voor deze ongelukkige tijden.
Want ja, daar gaat het uiteindelijk om, we willen zo lang mogelijk zo zalig mogelijk leven leiden op deze aardbol.
maar deze zaligheid is langzamerhand in de jaren steeds meer veranderd in angst, angst voor wat er komen zal.
angst voor dat de geschiedenis zal herhalen.
Je leeft niet meer in zaligheid en je bent stukken minder gelukkig.
Uit eindelijk kom je op de vraag, heeft het leven nog wel zin voor mij? want het word er niet beter op.
Nu vooral niet nu de 3de wereld oorlog letterlijk is aangebroken en overal om ons heen al aan het vechten zijn.
je angst word steeds groter dat je toekomst er steeds minder prettig (nog al zwak uitgedrukt) eruit gaat zien.
Als we nou eens kijken wat angst is, angst is adrenaline dat gepompt word in je lichaam, alle cellen in je lichaam willen dan nog meer 1 ding:
Vechten of vluchten.
We kunnen natuurlijk vechten, vechten voor een goede toekomst.
We kunnen ook vluchten, maar daar kom ik later op terug.
Stel we vechten voor de toekomst, zowiezo worden we hier niet gelukkiger van tijdens het gevecht.
lichamelijk en geestelijk word je door allerlei manieren helemaal kapot gemaakt.
lichamelijk = door ziekte en verwondingen, geestelijk = je dierbaren zien overlijden, depressies, angsten en noem maar op.
Dit kun je eigenlijk vooral zien aan alle mannen die uit het front terug naar huis kwamen in het verleden.
Deze mensen werden nooit meer gelukkig en de grootste groep wensde zichzelf nog liever dood omvan deze ongelukkigheid af te zijn.
Ze hebben allerlei stoornissen opgelopen door wat ze beleefd hebben en werden nooit meer de oude.
In deze fase raken we nu weer, binnenkort worden we opgeroepen door de overheid om te vechten.
Zal kwestie van weken zijn.
Weer mannen die naar het front worden geroepen om zichzelf als kanonnenvoer op te offeren.
Wie word daar beter van? niemand? wie word er slechter van? wij allemaal.
Ben ik nou raar om te zeggen dat vechten dus helemaal geen zin heeft? en voor wat precies vecht je dan? niet voor jezelf en ook niet je familie gezien hun wel weer op een andere manier een ongelukkig leven leiden. denk weer aan armoede, ziektes en depressies.
Dan heb je nog vluchten.
Je voorbereiden voor ramp scenarios. ook wel preppen genoemd.
ok leuk als hobby, maar werkt dat ook in het echt? Alleen als je vrachtwagen vol geld hebt, en het groot kan aanpakken. (bijv met een vliegtuig naar een onbewoond eiland vliegen, of 10 jaar in een ondergrondse bunker kan gaan wonen.
Maar als doorsnee burger? nee ik denk het niet.
Als je ziet hoeveel kennis en materialen nodig hebt om te kunnen overleven dan is dat in een gebied van rampen en oorlog niet mogelijk.
Want besef 1 ding, je bent steeds on the run, op de vlucht.
En hoe neem je bijv al je materialen en voedsel mee? onmogelijk.
daarnaast woon je in tijden van rampen en oorlog en woon je niet in vrede en kan jij je ding niet doen.
je kan niet je zaadjes planten en verzorgen hele jaar rond op een oorlogs/rampen gebied.
Je kan jezelf niet constant voeden, verzorgen, verdedigen in een ramp/oorlogs gebied
je bent dus steeds op de vlucht, je lichaam raakt uitgeput, en je zak op den duur als een zoutzak in elkaar.
rugzakje vol hoop en wat maandverband voor de vrouwen en thats it en hopen op, ja waarop eigenlijk? een gelukkiger bestaan?
Dan heb je nog een andere manier van vluchten,
de meeste onmenselijke manier zullen sommige misschien zeggen, maar misschien ook wel de meeste realistische
En dat is zelfmoord.
baf, lamp uit, ik ga voorgoed een dutje doen.
Klinkt dat nou niet veel heerlijker in de oren?
Als je moe bent ga je toch ook het liefst naar je bedje toe en kan het je helemaal niks meer schelen wat om je heen gebeurd? je wilt slapen!
Kijk nu naar de geschiedenis, hoeveel leed er is geleden in de ramp en oorlogs gebieden.
Nu is de tijd gekomen dat ook wij deze tijd gaan meemaken, heeft iemand daar überhaupt zin in?
nee? zullen de meeste mensen dan zeggen, maar toch gaan ze ermee door.
Toch gaan ze vechten met de HOOP weer gelukkig te kunnen worden in de toekomst.
maar eigenlijk weten we al dat dit nooit komen gaat.
Zoals ik al zei, alle mannen die uit het verleden uit dienst kwamen, of uit oorlogsgebied zijn geestelijk helemaal verrot en zullen nooit meer gelukkig worden.
Leren we hier dan niet van? dan als je eenmaal begint met het vechten, dat je nooit meer happy eruit komt?
De ouderen van nu, die de rampen van vroeger hebben overleefd zullen zeggen, we zijn oorlogsmoe, het heeft geen zin om te vechten, of je gaat lichaamlijk dood, of je overleefd het en je bent geestelijk verrot.
Maar de nieuwe generatie van nu, die nog niks hebben meegemaakt en alleen maar achter hun computer wat schiet spelletjes hebben gedaan die hebben totaal geen benul van waar ze aan beginnen.
Dan ben ik als 30 jarige toch vrij nuchter en helder in de kop om te zeggen, het beste wat ik kan doen is opgeven, kogel door de kop en voorgoed slapen.Zowiezo, vechten voor het goede bestaat niet meer want alle regeringen waarvoor we vechten zijn corrupt.
We vechten allemaal om 1 ding, en dat is geld.
Ik heb geen zin in al die narigheid dat nooit meer stopt
En dan vraag ik me af of er meer mensen zijn die er zo over denken of ik de enigste persoon ben die misschien in een kleine depressie leeft.
in iedergeval zie ik het nut er niet van in om te vechten, eenmaal in het gevecht en je komt er nooit levend meer uit. (lichaamlijk of geestelijk)
Misschien ook wat aan de depressieve kant maar wel zeer reeel.
Wij (westerse burgers in Europa) leven nu rond de 100 jaar in vrede.
ik moet zeggen, we hebben geluk, de meeste van ons kunnen zichzelf voeden, verzorgen, en daarnaast onszelf entertainen.
terwijl in andere landen om ons heen het wat minder hebben en deze luxe niet hebben.
Ze leven in armoede, in ziekte, in misbruik, in oorlog.
in de landen waar dit ter sprake is, zijn deze gruwelen al jaren/eeuwen aan bod.
Er komt geen einde aan.
Nou zijn we op het punt gekomen dat we zelf ook deze gruwelen gaan meemaken.
In ons land, ons provincie, in onze stad, naast onze deur, onze eigen familie en vrienden en jijzelf komen langzaam in aanmerking.
Veel mensen zie hiervoor al jaren bang, bang voor deze ongelukkige tijden.
Want ja, daar gaat het uiteindelijk om, we willen zo lang mogelijk zo zalig mogelijk leven leiden op deze aardbol.
maar deze zaligheid is langzamerhand in de jaren steeds meer veranderd in angst, angst voor wat er komen zal.
angst voor dat de geschiedenis zal herhalen.
Je leeft niet meer in zaligheid en je bent stukken minder gelukkig.
Uit eindelijk kom je op de vraag, heeft het leven nog wel zin voor mij? want het word er niet beter op.
Nu vooral niet nu de 3de wereld oorlog letterlijk is aangebroken en overal om ons heen al aan het vechten zijn.
je angst word steeds groter dat je toekomst er steeds minder prettig (nog al zwak uitgedrukt) eruit gaat zien.
Als we nou eens kijken wat angst is, angst is adrenaline dat gepompt word in je lichaam, alle cellen in je lichaam willen dan nog meer 1 ding:
Vechten of vluchten.
We kunnen natuurlijk vechten, vechten voor een goede toekomst.
We kunnen ook vluchten, maar daar kom ik later op terug.
Stel we vechten voor de toekomst, zowiezo worden we hier niet gelukkiger van tijdens het gevecht.
lichamelijk en geestelijk word je door allerlei manieren helemaal kapot gemaakt.
lichamelijk = door ziekte en verwondingen, geestelijk = je dierbaren zien overlijden, depressies, angsten en noem maar op.
Dit kun je eigenlijk vooral zien aan alle mannen die uit het front terug naar huis kwamen in het verleden.
Deze mensen werden nooit meer gelukkig en de grootste groep wensde zichzelf nog liever dood omvan deze ongelukkigheid af te zijn.
Ze hebben allerlei stoornissen opgelopen door wat ze beleefd hebben en werden nooit meer de oude.
In deze fase raken we nu weer, binnenkort worden we opgeroepen door de overheid om te vechten.
Zal kwestie van weken zijn.
Weer mannen die naar het front worden geroepen om zichzelf als kanonnenvoer op te offeren.
Wie word daar beter van? niemand? wie word er slechter van? wij allemaal.
Ben ik nou raar om te zeggen dat vechten dus helemaal geen zin heeft? en voor wat precies vecht je dan? niet voor jezelf en ook niet je familie gezien hun wel weer op een andere manier een ongelukkig leven leiden. denk weer aan armoede, ziektes en depressies.
Dan heb je nog vluchten.
Je voorbereiden voor ramp scenarios. ook wel preppen genoemd.
ok leuk als hobby, maar werkt dat ook in het echt? Alleen als je vrachtwagen vol geld hebt, en het groot kan aanpakken. (bijv met een vliegtuig naar een onbewoond eiland vliegen, of 10 jaar in een ondergrondse bunker kan gaan wonen.
Maar als doorsnee burger? nee ik denk het niet.
Als je ziet hoeveel kennis en materialen nodig hebt om te kunnen overleven dan is dat in een gebied van rampen en oorlog niet mogelijk.
Want besef 1 ding, je bent steeds on the run, op de vlucht.
En hoe neem je bijv al je materialen en voedsel mee? onmogelijk.
daarnaast woon je in tijden van rampen en oorlog en woon je niet in vrede en kan jij je ding niet doen.
je kan niet je zaadjes planten en verzorgen hele jaar rond op een oorlogs/rampen gebied.
Je kan jezelf niet constant voeden, verzorgen, verdedigen in een ramp/oorlogs gebied
je bent dus steeds op de vlucht, je lichaam raakt uitgeput, en je zak op den duur als een zoutzak in elkaar.
rugzakje vol hoop en wat maandverband voor de vrouwen en thats it en hopen op, ja waarop eigenlijk? een gelukkiger bestaan?
Dan heb je nog een andere manier van vluchten,
de meeste onmenselijke manier zullen sommige misschien zeggen, maar misschien ook wel de meeste realistische
En dat is zelfmoord.
baf, lamp uit, ik ga voorgoed een dutje doen.
Klinkt dat nou niet veel heerlijker in de oren?
Als je moe bent ga je toch ook het liefst naar je bedje toe en kan het je helemaal niks meer schelen wat om je heen gebeurd? je wilt slapen!
Kijk nu naar de geschiedenis, hoeveel leed er is geleden in de ramp en oorlogs gebieden.
Nu is de tijd gekomen dat ook wij deze tijd gaan meemaken, heeft iemand daar überhaupt zin in?
nee? zullen de meeste mensen dan zeggen, maar toch gaan ze ermee door.
Toch gaan ze vechten met de HOOP weer gelukkig te kunnen worden in de toekomst.
maar eigenlijk weten we al dat dit nooit komen gaat.
Zoals ik al zei, alle mannen die uit het verleden uit dienst kwamen, of uit oorlogsgebied zijn geestelijk helemaal verrot en zullen nooit meer gelukkig worden.
Leren we hier dan niet van? dan als je eenmaal begint met het vechten, dat je nooit meer happy eruit komt?
De ouderen van nu, die de rampen van vroeger hebben overleefd zullen zeggen, we zijn oorlogsmoe, het heeft geen zin om te vechten, of je gaat lichaamlijk dood, of je overleefd het en je bent geestelijk verrot.
Maar de nieuwe generatie van nu, die nog niks hebben meegemaakt en alleen maar achter hun computer wat schiet spelletjes hebben gedaan die hebben totaal geen benul van waar ze aan beginnen.
Dan ben ik als 30 jarige toch vrij nuchter en helder in de kop om te zeggen, het beste wat ik kan doen is opgeven, kogel door de kop en voorgoed slapen.Zowiezo, vechten voor het goede bestaat niet meer want alle regeringen waarvoor we vechten zijn corrupt.
We vechten allemaal om 1 ding, en dat is geld.
Ik heb geen zin in al die narigheid dat nooit meer stopt
En dan vraag ik me af of er meer mensen zijn die er zo over denken of ik de enigste persoon ben die misschien in een kleine depressie leeft.
in iedergeval zie ik het nut er niet van in om te vechten, eenmaal in het gevecht en je komt er nooit levend meer uit. (lichaamlijk of geestelijk)
3de wereld oorlog is begonnen, vechten voor je eigen leven of opgeven?
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire